Θυσιες Ζωων: Το νοημα πισω απο τη πραξη

         Διανύοντας τη Μεγάλη Εβδομάδα και αναμένοντας την αποκορύφωση της με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού τη Κυριακή του Πάσχα, παρατηρούμε ένα σωρό έθιμα, όπως κόκκινα αυγά, τσουρέκια, λαμπάδες, δώρα, και ιδιαίτερα την Κυριακή του Πάσχα, την αποκορύφωση όλων αυτών των εθίμων με ένα πολύ αιματηρό έθιμο, τη σφαγή και σούβλισμα του αρνιού.
         Το αιματηρό αυτό έθιμο προέρχεται από τους προγόνους μας και μάλιστα φαίνεται να γιορτάζεται με ιδιαίτερη χαρά από όσους το εξασκούν. Φυσικά δεν λείπουν οι αντιδράσεις ζωόφιλων και χορτοφάγων που συμμετέχουν σε καμπάνιες με σκοπό την εξάλειψη αυτού του βίαιου εθίμου.
      Ποια είναι όμως η σημασία μιας τέτοιας βιαιότητας; Ποιες οι ρίζες της παράδοσης αυτής και που αποσκοπεί; Ποια η θέση ενός τέτοιου εθίμου στην πνευματική μας πρακτική ως κομμάτι της ανοικοδόμησης των Αρχέγονων Πεποιθήσεων μας;

         Για να μιλήσουμε για τη θυσία των ζώων πρέπει να κατανοήσουμε πολλές βασικές αρχές: Ο Κύκλος των Δώρων, η κατανόηση του Μύθου και το πιο σημαντικό είναι η έννοια της Αιτιότητας. Παράλληλα υπάρχουν δυο πολύ σημαντικές έννοιες που συμμετέχουν στο νόημα της θυσιαστικής πράξης: αμοιβαιότητα και ιεράρχηση.
​
Αιτιότητα
       Το Wyrd είναι μια σκανδιναβική έννοια που μεταφράζεται ως μοίρα ή πεπρωμένο, αλλά η κατανόηση της λέξης πέρα από τη μετάφρασή της, απαιτεί από τον αναζητητή της μοίρας να κοιτάξει προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός. Ό, τι κάνατε ως τώρα έχει χτίσει το wyrd σας, κάθε ενέργεια που έχετε πράξει ως τώρα σας έχει ωθήσει σε αυτό το σημείο που βρίσκεστε αυτή τη στιγμή. Μόλις μια πράξη συμβεί, αυτή η ενέργεια αποτυπώνεται και δεν μπορεί ποτέ να αναιρεθεί.
        Ένα χειροπιαστό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή: Διαβάζετε αυτές τις λέξεις! Και θα τις έχετε διαβάσει για πάντα, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει από αυτήν τη στιγμή και έπειτα. Τίποτα στο σύμπαν δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που έχει συμβεί.
       Με τις ενέργειές σας δημιουργείτε τις δυνατότητες του μέλλοντος που έχετε στη διάθεσή σας. Αυτές οι δυνατότητες περιορίζονται από τις ενέργειες που έχουμε κάνει στο παρελθόν, και καθώς περνάμε στην επόμενη μας επιλογή, αυτές οι δυνατότητες γίνονται ακόμη πιο περιορισμένες. Καθώς προχωράτε στη ζωή σας, πορεύεστε, πράξη προς πράξη, βήμα προς βήμα και δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο προς την τελευταία επιλογή που θα κάνετε ποτέ: την απόφαση για το πώς θα επιλέξετε να συναντήσετε τον θάνατό σας.
        Αυτή είναι η πιο σύντομη προσέγγιση του Wyrd, και για τους σκοπούς αυτού του άρθρου, ας συγκρατήσουμε ότι "αυτό που προηγήθηκε προλαλεί αυτό που πρόκειται να έρθει". Με γνώμονα και κριτική σκέψη στο παρελθόν, μπορούμε να αποφασίσουμε τις ενέργειές μας στο μέλλον που έπεται.

Ο Κύκλος των Δώρων
        Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερη πράξη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για έναν φίλο από το να δώσει ένα δώρο και να κερδίσει ένα δώρο σε αντάλλαγμα. Στην ανταλλαγή δώρων, δημιουργούμε πραγματικούς, απτούς δεσμούς μεταξύ ατόμων, μεταξύ καρδιών, μεταξύ φυλών και μεταξύ Ανθρώπων και Θεών. Επειδή δίνουμε δώρα, λαμβάνουμε δώρα. Η αποδοχή ενός δώρου δημιουργεί μια σχέση χρέους με τον δωρητή. Δίνοντας ένα δωρο, ο δωρητής δημιουργεί μια έντονη δυναμική που θετεί τον παραλήπτη δικαιούχο της προσωπικής δύναμης του δωρητή. Από εκεί προκύπτει και το χρέος.
        Με την εξόφληση αυτού του χρέους, δίνοντας δώρα σε αντάλλαγμα, ο παραλήπτης όχι μόνο ισορροπεί τη δυναμική, αλλά και τη γέρνει υπέρ του. Καθώς ο Κύκλος των Δώρων συνεχίζεται, αυτή η δυναμική μετατοπίζεται μεταξύ των δύο αυτών ατόμων, φέρνοντας τους όλο και πιο κοντά, δημιουργώντας ισχυρότερους δεσμούς, έως ότου αυτοί οι δύο γίνουν αχώριστοι και ο δεσμός δεν μπορεί να σπάσει. Κάπως έτσι δημιουργείται ακόμα και η οικογένεια.

        Τι κάνει ένα δώρο, καλό δώρο; Η προσφορά δώρων είναι μια τέχνη. Ακόμη και οι τέχνες μπορούμε να πούμε ορισμένες φορές ότι έχουν συγκεκριμένες οδηγίες: ένα καλό δώρο ωφελεί τον παραλήπτη, κοστίζει προσπάθεια εκ μέρους του δωρητή και απαιτεί και από τους δύο συμμετέχοντες αμοιβαία εκτίμηση.
        Η προσπάθεια εδώ είναι ανάλογη με το κόστος.  Είτε μιλάμε για χρηματικό κόστος είτε για χρονικό κόστος (προκειμένου να αποκτηθεί το δώρο) είτε ακόμα και για ψυχολογικό κόστος (πχ το κόστος να ξεπεράσουμε την απροθυμία μας να αποχωριστούμε το αντικείμενο που πρόκεται να θυσιαστεί), είναι το κόστος που επιφέρει την αμοιβαία εκτίμηση. Εξετάστε πχ την αφιέρωση έτοιμων γλυκών στους Θεούς (ή Θεό ανάλογα τη θρησκεία μας). Δεν μας κοστίζουν ούτε στην απόκτηση ούτε στην παράδοση και είναι ένα φθηνό "δώρο" που εξυπηρετεί το δικό μας ναρκισισμό και όχι την αναζήτηση ενός προσεγμένου δώρου που αποδίδει την αμοιβαία μας εκτίμηση στους Θεούς. 

        Ένα δώρο μπορεί να δοθεί μόνο όταν ο δωρητής έχει το δικαίωμα να δώσει το δώρο. Αυτό σημαίνει ότι κατέχει το αντικείμενο. Το να κατέχεις κάτι σημαίνει να το ελέγχεις, να ορίζεις τη μοίρα του. Τα ζώα, ο αρχαίος αυτός τρόπος προσδιορισμού του πλούτου, είναι η απόλυτη έκφραση κατοχής κατά την άνθιση του ειδωλολατρικού κόσμου. Τα ζώα είναι πλούτος, είναι γονιμότητα, είναι η ίδια η ζωή.

Η Κατανόηση του Μύθου
     Η θυσία μιας ζωής μας βοηθά να μιμηθούμε Μυθικές πράξεις. Ας κοιτάξουμε για παράδειγμα τη Κοσμογένεση από τη σκανδιναβική παράδοση. Η Κοσμογένεση συνέβη με τη μορφή θυσίας. Οι Woden, Willi και Weoh, μαζί σκότωσαν τον γίγαντα Ymir και διαμόρφωσαν από τη σάρκα και το αίμα του τη Midgard, τον κόσμο της Τάξης σε ένα χαοτικό και χωρίς στοργή Σύμπαν. Αυτό ήταν το αρχικό δώρο για την ανθρωπότητα, καθώς και η αρχική πράξη της δημιουργίας, αλλά και η αρχική θυσία.
        Ας δούμε τώρα τη χριστιανική παράδοση. Στη Βίβλο οι Εβραίοι θυσιάζουν το αρνί ως προσφορά για την έξοδο τους από την Αίγυπτο και την απελευθέρωση τους. Στη Καινή Διαθήκη, η Θυσία του Ιησού Χριστού για να σώσει και να απελευθερώσει το κόσμο από την αμαρτία και το σκοτάδι που είχε περιπέσει, μας αποδίδεται και ως η θυσία του Αμνού. Το αρχικό δώρο του Θεού προς τους Ανθρώπους, γίνεται ο απόηχος των σημερινών θυσιών που μιμούνται την αρχική πράξη της απελευθέρωσης και της δημιουργίας ενός νέου, ελεύθερου κόσμου.
        Προκειμένου να εμπλακεί σε μια μυθική πράξη, ο θρησκευόμενος της εκάστοτε θρησκείας μπαίνει στο κλίμα της εποχής και γίνεται κομμάτι του Μύθου. Αναπαράγοντας την εκάστοτε κοσμογονία, ο θύτης αναδημιουργεί τον Κόσμο. Όλες οι πράξεις της δημιουργίας δεν μιμούνται  απλά την αρχική πράξη δημιουργίας, αλλά αντιθέτως γίνονται η αρχική πράξη δημιουργίας.
        Εξετάστε τον Τροχό του Έτους. Είναι ένας Τροχός Δημιουργίας και Καταστροφής. Κάθε ενέργεια βασίζεται σε όλες τις προηγούμενες ενέργειες και μέσω αυτής της κλιμάκωσης προχωράμε προς τα εμπρός. Οι πράξεις μας επί του Τροχού πλησιάζουν τις πράξεις των πρεσβύτερων μας παγανιστών, των οποίων οι πράξεις βασίζονταν σε πράξεις που προσομοίαζαν την αρχική πράξη του Μύθου, δίνοντας σε εμάς, τους ανθρώπους, ένα ρόλο να παίξουμε στο έργο του Θείου.

Ο Αμετάκλητος Νόμος
        Ας εξετάσουμε τώρα την εξής προσέγγιση: Μόνο οι πράξεις δημιουργούν πραγματικότητα. Οι λέξεις έχουν μεν συνέπειες αλλά μόνο στο βαθμό του ότι προκαλούν ενέργειες. Μόνο μέσα από τις πράξεις μας δημιουργούμε νόημα σε αυτό το σύμπαν.
        Επεκτείνοντας αυτή την προσέγγιση μπορούμε να πούμε ότι όσο πιο μόνιμη είναι μια πράξη, τόσο πιο δύσκολο είναι να αναιρεθεί. Τόσο πιο πολύ νόημα έχει η πράξη και τόσο πιο πραγματική είναι.
        Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί οι πρόγονοί μας έσπαγαν τις αναθηματικές προσφορές υλικών αγαθών. Έτσι εδώ μπορούμε να διακρίνουμε μια ιεράρχηση των προσφορών, από τα εύκολα ανακτώμενα - εκείνα τα αντικείμενα από πολύτιμα υλικά, όπως ασήμι, χρυσό ή κοσμήματα - μέχρι τις αμετάκλητες προσφορές, εκείνες της θυσίας των ζώων. Φυσικά, ένα σπασμένο δαχτυλίδι μπορεί να ξαναφτιαχτεί, αλλά δεν θα είναι ποτέ το ίδιο - γι 'αυτό σπάμε την προσφορά. Αλλά η σπονδή και το αίμα που έχουν χυθεί δεν μπορούν ποτέ να ανακτηθούν.
    Επιπλέον, τα αποτελέσματα μιας πράξης επιβεβαιώνουν την πραγματικότητα αυτής. Οι αναθηματικές προσφορές διατηρούν τη φύση τους και μια σπονδή με αλκοόλ παραμένει, στο τέλος της ημέρας, μια προσφορά αλκοόλ. Αλλά στην πράξη της θυσίας ενός ζώου, μετατρέπουμε ένα ζωντανό πλάσμα σε τροφή. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτήν την πράξη και να μας επιστρέψει το πλάσμα στην πρότερη του κατάσταση. Παραμένει η υψηλότερη μορφή προσφοράς επειδή δεν μπορεί ποτέ να επιστραφεί. Θα έχεις δώσει για πάντα αυτό το ζώο που με τόσο κόπο το ανέθρεψες. Θα δίνεις πάντα τον εαυτό σου εκείνη τη στιγμή και δεν θα μπορέσεις ποτέ να αναιρέσεις αυτή τη πράξη.

Επίλογος
        Το άρθρο αυτό δεν γράφηκε για να αλλάξει την άποψη σε όσους νιώθουν άβολα με την πράξη της θυσίας των ζώων. Ούτε γράφηκε για να προωθήσει τις θυσίες ζώων. Ο στόχος του άρθρου είναι να αποδείξει ότι υπάρχει βάθος πίσω από τις εθιμοτυπικές πράξεις που κληροδοτούνται από τους Προγόνους μας. Η άμεση και άκριτη απόρριψη μιας συμπεριφοράς ως «βάρβαρη, απερίσκεπτη και συχνά σκληρή», όπως κατά καιρούς χαρακτηρίζεται το έθιμο του αρνιού δείχνει ότι το απρόσεκτο, σκληρό και βάρβαρο είναι συχνά η στενόμυαλη ατομική ενοχή που μας κάνει να χαρακτηρίζουμε τους προγόνους μας έτσι.
        Οι Πρόγονοί μας δεν ενήργησαν ποτέ χωρίς σκοπό. Οι ενέργειες στις οποίες συμμετείχαν ήταν καλά μελετημένες και γεννημένες από μια κοσμοθεωρία που συντρίφθηκε απολυταρχικά και μόλις τώρα κάνει την επανεμφάνιση της. Αυτή είναι η αξία της ανοικοδόμηση Αρχέγονων Πεποιθήσεων ως κομμάτι της πνευματικής μας ανάπτυξης. Κατανοώντας πρώτα πώς, μετά γιατί, παίρνουμε πληροφορίες για τον τρόπο που οι πρόγονοί μας εβλέπαν τον Κόσμο και τις Αλήθειες  του καθώς τις εξασκούσαν.
        Να θυμάστε ότι "Με γνώμονα και κριτική σκέψη στο παρελθόν, μπορούμε να αποφασίσουμε τις ενέργειές μας στο μέλλον που έπεται." ~ Wyrd

Να έχετε ένα ευλογημένο Πάσχα και μια πραγματική εσωτερική Ανάσταση!
~*~ Ευλογίες σε όλους ~*~
​